V- Zmiany...- Na Lepsze Czy Na Gorsze...?

Dave stał na lotnisku i czekał. Jego samolot miał przylecieć pół godziny temu, ale się spóźniał. W informacji dowiedział się, że to z powodu pogody kapitan musiał spowolnić obrót silników. A więc pozostawało mu tylko czekać. Lotnisko było przepełnione. Wakacje się kończyły i wiele osób wylatywało w drogę powrotną do domu. Dave wziął więc swoją dużą walizkę i stanął koło ławeczce. Oparł o nią swój bagaż i przypatrywał się ludziom, którzy przebywali w pobliżu. Jakaś staruszka na ławce kogoś wypatrywała. Co chwili spoglądała na zegarek, a jej mina przedstawiała wielkie zniecierpliwienie. Denerwowała się, ponieważ samolot poważnie się spóźniał. Niedaleko jakaś para się kłóciła. Chłopak co chwila krzyczał w kierunku dziewczyny, która natomiast była bliska płaczu. Ach... Jaki mógł być powód kłótni? Pewnie jak zwykle zazdrość... I wtedy jego myśli znowu skierowały się ku Meg. Od jej tragicznej śmierci minęły raptem dwa miesiące. Mimo to Dave pamiętał wszystko ze szczegółami. Każdą sekundę. W snach ciągle nawiedzał go obraz jak Megan upada i się wykrwawia, a później jak z sali operacyjnej wychodzi lekarz przekazując mu, że umarła. Pamiętał wszystko, jakby to było wczoraj. Ciągle czuł potworny ból po jej stracie. Nie mógł się pogodzić z tym, że odeszła. Dlatego postanowił wyjechać. Zostawić daleko za sobą przeszłość i nigdy do niej już nie powracać. Miał nadzieję, że mu się to uda. Oczywiście nie chciał wymazywać sobie Meg całkowicie z serca, ale nie mógł tak żyć. Postawa Steve'a i ostatnie słowa jego dziewczyny wstrząsnęły nim. Musiał wyjechać. Inaczej się nie dało. Tak właśnie znalazł się tutaj- na lotnisko. Kierunek Nowy York. Hm... Megan zawsze tam chciała pojechać... Szkoda, że się jej nie udało spełnić swojego najgłębszego marzenia...Tak bardzo chciał, żeby przy nim była. Żeby potrzymała go za rękę i powiedziała, że wszystko będzie dobrze. Ale Megan nie żyła i nigdy nie wróci. Owszem przez pierwszy tydzień łudził się, że to tylko jakaś pomyłka, że to nie może być prawda, ale gdy zobaczył jak wkładają jej trumnę do groby przejrzał na oczy. Zamknął się w sobie. Ale musiał żyć dalej z myślą, że Meg nie chciałaby, żeby się zadręczał i żeby miał wyrzuty sumienia. Oczywiście, że je miał, ale chciał coś zmienić w swoim życiu. Chciał stanąć na nogi po tej tragedii i spojrzeć na świat z tej dobrej perspektywy. Musiał przynajmniej spróbować. Dla Meg. I w tej chwili rozległ się odgłos lądującego samolotu a na tablicy 'Przyjazdów i Odjazdów' pokazało się zielone kółeczko przy nazwie New York oraz informacja, że samolot wylądował. Chłopak już chciał pójść w tamtym kierunku, gdy ktoś go zawołał. -Dave, zaczekaj! Przecież nigdzie się nie ruszał. Zaczął się rozglądać. Kto mógł za nim wołać? Był to głos męski... Hm... Spojrzał w lewo- nic. I wtedy go zobaczył w tłumie na przeciwko. Był to Steve. Biegł w jego kierunku gwałtownie machając ręką. Trwało dobrą minutę zanim się przedarł przez tłum i doszedł do Davida. -Jezu... Jaki tu tłok... -Co tutaj robisz?- spytał oniemiały z wrażenia chłopak. -Przyszedłem się pożegnać. Czemu nic nie mówiłeś, że wyjeżdżasz? Hę? Muszę się tego dowiadywać od twoich rodziców?! Gdybym ich nie spotkał przypadkiem to nie wiem co by było. -Nie chciałem niczego komplikować. Muszę wyjechać. Inaczej się nie da. Muszę opuścić to miasto. Tutaj- w Barwell- wszystko mi się z nią kojarzy. To nie do zniesienia. Poszedłbym do byle parku a wspomnienia by powróciły. -Rozumiem cię, stary. Nie musisz się tłumaczyć- poklepał Dave'a po plecach- Ale czemu się ze mną nie pożegnałeś? Chciałeś odejść tak po prostu? Co to znaczy, że nie chcesz nic komplikować? -Jezu... Nie chciałem aby było mi trudno stąd odejść. Teraz kiedy przyszedłeś mam wyrzuty sumienia. Myślałem, że jeśli nikt nie dowie się o moim wyjeździe nic mnie nie powstrzyma i kiedy będę już w samolocie będę mógł odetchnąć.  -Dave... Nie wierzę. Chciałeś wyjechać! Mogłeś mi powiedzieć! Wiesz co przeżywałem?! Myślałem, że się spóźniłem i że ciebie już to nie znajdę. -Ale znalazłeś- powiedział posępnie Dave wpatrując się w tablicę- Mój samolot. -Tak. Ale znalazłem...- zawahał się chwilę, po czym zadał to najważniejsze pytanie: -Na pewno nie przekonam cię, żebyś nie leciał?  -Przykro mi- powiedział stanowczo, aczkolwiek w tonie jego głosu można było wyczuć smutek. Po chwili słychać było komunikat, że samolot wystartuje za 10 minut. -Muszę iść. Trzymaj się Steve- objął go i poklepał po plecach- Może na święta przyjadę. Albo w wakacje. Muszę na spokojnie wszystko przemyśleć. -Oczywiście. Do zobaczenia, Dave.  David wziął w rękę walizkę i ruszył przed siebie. Obejrzał się raz. Steve ciągle czekał mając nadzieję, że chłopak jednak zawróci. Mimo iż powiedział, że rozumie Dave'a myślał, że robi wielki błąd wyjeżdżając. Trudno. Niech tak myśli. David nie widział innego wyjścia. Musiał wyjechać... Po pięciu minutach znajdował się w samolocie. Odnalazł swoje miejsce i rozsadowił się wygodnie. Zacisnął mocno ręce na fotelu, aby nie wybiec z samolotu i nie wrócić do Steve'a. Wiedział, że będzie mu się ciężko przyzwyczaić do braku przyjaciela u boku. Zdawał sobie z tego sprawę. W międzyczasie przysiadło się do niego małżeństwo. Usiedli na przeciwko niego i czule coś do siebie szeptali. Mężczyzna co jakiś czas nachylał się w stronę kobiety i całował w czoło albo w usta. Kochali się. Było to widać. Świetnie... Marzył po prostu o tym, aby siedzieć w towarzystwie kogoś takiego.  W końcu samolot ruszył. Ach... Dave mógł odetchnąć spokojnie. Założył sobie na uszy słuchawki, aby nie musieć słuchać mizdrzenia się do siebie na wzajem pary kochanków i wsłuchał się w lekko rockowe basy Post Grunge*, a dokładniej utworu Nickelback- 'How You Remind Me'... Natomiast samolot odlatywał zostawiając za sobą Barwell w Anglii i przykre wspomnienia Dave'a... *Post Grunge- styl muzyki wywodzący się z Grunge, który powstał w połowie lat 90. Zespoły Post-Grunge'owe grają rocka, z wyraźnymi wpływami Grunge'u. (Źródło- Wikipedia)
_________________________________________
Strasznie mało tych komentarzy :(( Smutno mi......
Nie podoba Wam się opowiadanie? ... :(

~Bad